Reumatoidalne zapalenie stawów (łac. arthritis rheumatoidea, ang. rheumatoid arthritis), inaczej zwane także gośćcem przewlekle postępującym, to choroba układowa tkanki łącznej, o charakterze zapalnym, przewlekłym i autoimmunologicznym. schorzenie charakteryzuje się występowaniem nieswoistego zapalenia stawów, które najczęściej ma postać symetryczną. Obok zmian w układzie kostnym dochodzi także do zmian pozastawowych i powikłań wielonarządowych, co ostatecznie prowadzi do inwalidztwa, a nie rzadko przedwczesnej śmierci. W populacji ogólnej schorzenie występuje z częstotliwością 0,3–1,5%, a w Europie 0,8%, przy czym kobiety chorują trzykrotnie częściej. Najwięcej zachorowań rejestruje się w grupie osób po 40. i 50. roku życia. Nie znamy jeszcze przyczyn tej choroby, nie potrafimy także skutecznie jej leczyć. Możemy jedynie osłabić jej postęp, by maksymalnie poprawić jakość życia chorego i jak najdłużej umożliwić mu samodzielność.
Po raz pierwszy chorobę opisał w 1800 roku Augustin Jacob Landré-Beauvais. Pierwszą kliniczną analizę schorzenia oraz wprowadzenie do nauk medycznych terminu rheumatoid arthritis zawdzięczamy natomiast Alfredowi Baringowi Garrodowi, który uczynił to w 1859 roku. Lekarz ten dodatkowo odróżnił RZS od ostrych napadów dny moczanowej. W 1929 roku Jacques Forestier z powodzeniem zastosował w terapii reumatoidalnego zapalenia stawów sole złota. Pod koniec lat 40. XX wieku Waaler i Rose opracowali test hemaglutynacyjny, który stwierdza obecność czynnika reumatoidalnego we krwi, wkrótce potem wprowadzono do leczenia choroby metotreksat. W 1987 roku America College of Rheumatology opracowało kryteria kwalifikacyjne dla RZS, które są do dziś aktualne.
I want to guest post on your site; What is your post price?
Waiting for your reply
Thank